miércoles, 24 de noviembre de 2010

Obligación

Corazón fundido en cera
roto con martillo atroz


Estruendo de madera
rasurando a astillas mi dolor


Corriendo en llanuras de arena
cayendo contra suelos de hormigón


Llorándole a la Luna
por una Tierra sin perdón


Lamiendo el jugo
de mis ojos errantes


Mirando aquel horizonte
finito y cercano como la extinción


Cantemos pues al fin del tiempo
se acerca con grandes pasos


Dando empujones a la naturaleza
rompiendo a dios en fragmentos


- ¿Que es aquello mas grande en que podemos pensar? -.
- Lo mayor, lo inalcanzable es el conocimiento de la mente, ¿no? -.

- Hay algo mayor, y mas cierto. Algo que todos conoceremos y ninguno deseamos conocer -.

- ¿Que es? - (pregunte iluso)

- Yo mismo - (respondió)

- ¿Quien eres tú?-

- Soy el mundo, la madre naturaleza, dios, el universo, el infinito, la verdad única y absoluta -

- ¿Quien eres? - (temeroso)

- Soy la misma muerte, ante ti y para cumplir tú mayor deseo -.
- No deseo morir -.

- Ni tú, ni nadie. Más todos deseáis conocer. Pues bien, es tu momento de hayar la verdad -.

- ¿Por qué? - (el miedo se apoderaba de mí).

- No tengo esa respuesta -.

- ¿Entonces como puedes considerarte lo mayor que existe? !No tienes todas las respuestas! -.

- ¿Y quien sí? -.

(Enmudecí, y como un idiota hice la pregunta mas absurda que cruzó mi mente) - ¿Me dolerá? -.

- Depende de aquello que tú mismo desees, pues soy yo quien té llevará a la sombra, pero no elegiré el camino -.

- ¿Pero por qué? -. (entre sollozos)

- El destino es caprichoso, y yo aún más. Buenas noches, feliz extinción. Y tranquilo, nadie es perfecto, Jamás. Incluso la misma muerte se puede equivocar -.


3 comentarios:

  1. Me ha gustado mucho, al final he entrado :)

    sabes que me gusta mucho como escribes!

    ResponderEliminar
  2. Este comentario ha sido eliminado por el autor.

    ResponderEliminar
  3. Joan, com tots temerosos davant la mort intentem a la deseperada fer alguna cosa. Saps quina és l'opinió de l'estil que tens, tot i que la final se posa tot interessant quan uses el diáleg directe. Has aconseguit que em vingui al cap la peli de Ingmar Bergman i la partida d'escacs. M'agrada.

    ResponderEliminar